Dwudziesty pierwszy odcinek jeszcze mi się nie trafił w żadnej serii. „Kończ waść…” – powiecie, i będziecie mieli całkowitą rację! Najwyższy zatem czas, by wspomnieć trochę o powrocie i podsumować tegoroczną wyprawę.
Wczoraj nie tylko zwiedziłem w ekspresowym tempie Paryż, ale też zaliczyłem pierwszą solidną dawkę powrotu do domu. Najpierw wsiadłem do TGV do Strasbourga (w dwie godziny zrobił skubaniec pół Ildefonsa i cały Grand Est – co ja się musiałem wcześniej nakręcić, żeby to przejechać 😧). Tego samego dnia załapałem się jeszcze na przeskok do Offenburga już po niemieckiej stronie. Był późny wieczór i wychodziło, że na tym małym dworcu przyjdzie mi nocować. Miałem jednak sporo szczęścia, bo pociąg z Bazylei do Karlsruhe miał prawie godzinę opóźnienia (tak, w Niemczech też bywają opóźnienia), dzięki czemu załapałem się jeszcze i przed pierwszą w nocy byłem już na dużym, wygodnym dworcu z poczekalnią. Na odcinek niemiecki udało mi się skorzystać z promocji 9-Euro-Ticket, dzięki której kupiłem bilet za 9 euro na wszystkie przejazdy kolejami regionalnymi w Niemczech, na cały lipiec albo cały sierpień – do wyboru. Promocja super, tylko jednej rzeczy nie doczytałem: na rower trzeba mieć osobny bilet w cenie 6 euro na dzień. Uwagę zwróciła mi konduktorka w pociągu do Stuttgartu, ale nie robiła scen, tylko po prostu dokupiłem i było po sprawie.
Nie ma jednak róży bez kolców: 9-Euro-Ticket nie działa na liniach dalekobieżnych, dlatego robi się więcej przesiadek. Na szczęście gęsta sieć połączeń i niskopodłogowe składy powodują, że to żaden problem, nawet dla objuczonej szampanami Gertrudy.
W Stuttgarcie nie czekam długo na pociąg do Monachium. Wsiadam na początku biegu, ale jest już dość gęsto, więc nie ma jak rozpakować roweru i powiesić go na haku. Stoję w przejściu między drzwiami. Im bliżej Ulm, tym gęściej, prawie jak sardynki w puszce. Na kolejnych przystankach niektórzy nie mogą już wejść do pociągu, taki jest ścisk. Ludzie marudzą pod nosem na koleje – wymyślili ten najn-ojro-ticket, szajze. Nie było promocji to przynajmniej był Ordnung!
Ale muszę przyznać, że kultura jest. U nas byłaby już awantura i w sumie nie ma się co dziwić: na zegarze ledwie ósma, trafiłem na szczyt dojazdów do pracy.
Za Ulm na szczęście robi się luźniej. Spokojnie i już bez ścisku docieram do Monachium, a tu za kilka chwil mam następny pociąg, do Salzburga. Ten ostatni, mimo że już w Austrii, też jeszcze objęty jest promocją. Dalej, z Salzburga do Wiednia wiezie mnie w komfortowych warunkach kompania Westbahn, z tym że już za zupełnie inne pieniądze. Do Wiednia docieram wczesnym wieczorem i zadowolony z udanego dnia ładuję się do niedrogiego hotelu Novum Hotel Congress, dosłownie naprzeciwko dworca. Nocowałem w nim już, wracając z Ljubljany w ubiegłym roku.
Nazajutrz, ostatniego dnia podróży, na dworcu w Wiedniu, spotykam Maćka Gordona z synem – wracali ze swojej wyprawy na Alpe Adria, o której pisaliśmy wspólnie mailem przed wyjazdem. Ale żeby tak się zgrać w czasie i miejscu! Świat jest mały!
* * * * *
Ten sezon był dla mnie i Gertrudy prawdziwym maratonem. Wcześniej nie robiłem takich odległości w tak krótkim czasie. Efekt: zdarzało mi się zatrzymać w jakimś spokojniejszym miejscu i… przyciąć komara! 😴 Czasem kwadrans, czasem pół godziny. Regeneracja sił w tej sytuacji zawsze odnosiła niesamowicie pozytywny skutek, ale jeszcze większym szokiem dla mnie było to, że takie zgony w środku dnia to całkowita nowość. Czy to z przemęczenia? A może po prostu organizm w pewnym wieku zaczyna się tego domagać? Może, nie wiem. Nikt mnie w czasie takiej drzemki nie okradł, efekt był lepszy od oczekiwanego, więc… może dobrze?
A Francja? Ogólnie to zrobiła na mnie wrażenie kraju nieczynnego. Ilekroć przejeżdżałem przez różne wioski, to albo nie było w nich w ogóle sklepów, barów, ani żadnych punktów handlowych, albo te miejsca mieli zamknięte nawet w godzinach pracy. Ci ludzie sprawiali wrażenie, jakby cały czas mieli wolne!
Szlak Świętego Michała z Paryża do San Michel to podobno wizytówka turystyczna Francji, ale, prawdę mówiąc, całkowita porażka. Obstawiony tablicami informującymi o dofinansowaniu z Unii Europejskiej, a tu nie ma się czym chwalić. Szlak wykonano w całości z szutru ścieralnego, niszczącego rower do tego stopnia, że po przejechaniu dwustu kilometrów nadaje się on tylko do serwisu i gruntownego czyszczenia.
* * * * *
A tak, podsumowując, wygląda cała przebyta przeze mnie trasa, z podziałem na dni:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz