Tytuł tego posta jest nieco przewrotny, bo nasuwa raczej pozytywne konotacje, a ja wcale nie mam wrażeń pozytywnych, wręcz przeciwnie! Półwysep jak był zepsuty moralnie, tak moim zdaniem jest nadal. I nie chodzi mi absolutnie o plaże czy ośrodki FKK, bo to nie jest moralne zepsucie. Chodzi o podejście do klienta oraz oczywiście o ceny. Ale o tym za chwilę.
Poranek rozpoczął się super pogodą. Pozbierałem się i kilka minut po dziewiątej byłem już w trasie. Już po dwóch pierwszych kilometrach, w Jagodje, zaczął się mozolny podjazd przy sporym ruchu samochodowym, na poziom prawie stu metrów npm na krótkim, zaledwie 1,5-kilometrowym odcinku. Zaraz potem taki sam stromy zjazd do poziomu morza. Na szczęście kolejny podjazd prowadzi już dedykowaną drogą dla rowerów. Gładki i nie obciążony asfalt biegnie początkowo wąwozem, w cieniu drzew, aż nagle, zupełnie niespodziewanie, zaczyna wiać w twarz lodowate powietrze. Super uczucie, tylko co to jest? Żar z nieba, więc zjawisko cokolwiek dziwne i nienaturalne. Mam uczucie, jakbym wskoczył do lodowatej wody, rewelka! Zupełnie nagle i niespodziewanie wjeżdżam do tunelu Valetta, który po kilkuset metrach wyprowadza mnie w miejscowości Portorož.
A słoweńskie wybrzeże jest bardzo krótkie – raptem 35 kilometrów – i chyba dlatego wszystko, co się tutaj znajduje, sprawia wrażenie ciasnego i miniaturowego. Najpierw, miniaturowy w porównaniu z Triestem wydaje się Koper. Wąski, ale długi jest kemping Jadranka w Izoli. Drogi lokalne również sprawiają wrażenie wąskich i ciasnych, a dodatkowo dość mocno obciążonych. Nawet tunel Valetta jest krótki: zaledwie pół kilometra i już ten słynny Portorož, który jeszcze musi dzielić miejsce na tym samym przylądku z Piranem, stąd obydwie miejscowości również sprawiają ciasne wrażenie.
Za granicą okazuję się, że po żelaznym szlaku Parenzany na zboczu wzgórza półwyspu Savudrija została tylko szutrowa, nieutwardzona droga pełna dużych kamoli. Najpierw więc dziesięciokilometrowy podjazd drogą prywatną na jakieś sto metrów, a potem ufff... jest asfalt! Plan jest taki, żeby jednak nie uciekać wgłąb lądu i trzymać się wybrzeża. Parenzana ucieka w prawo i wbija się głęboko w środek Istrii. Mnie to nie interesuje. Trzymając się śladu EV-8 zawijam do każdej nadbrzeżnej miejscowości, oglądając plaże, leżaki i grzejące się w słońcu pośladki, przez co trasa znakomicie się wydłuża.
Dalej przez Umag docieram do Novigradu. Inwestycje w infrastrukturę EV-8 Chorwaci traktują najwyraźniej tak samo, jak inwestycje w stan jej nawierzchni, czyli wcale. Granica ze Słowenią to nadal przepaść cywilizacyjna. Na całej trasie nie ma ani śladu po właściwych znakach, tylko jakieś małe lokalne numerki.
Totalna niechęć do niespodziewanych gości tłumaczy się zepsuciem przez Włochów, Niemców i Austriaków. W sierpniu wszyscy biorą urlop, więc towarzystwu na Istrii się niestety przewraca w głowach. Generalnie w każdym po kolei odwiedzanym kempingu słyszę to samo: mamy pełno, mamy komplet. A wystarczy wybrać się na przejażdżkę po danym kempingu, by ze zdumieniem odkryć, że co najmniej jedna trzecia miejsc świeci pustką. Finalnie znajduję jakiekolwiek miejsce w kompleksie Zelena Laguna (który znam sprzed lat) i udaje mi się tam przenocować, choć cena odstrasza.
Podczas mojego pierwszego wyjazdu do Chorwacji z kolegą Hansem, lat temu dwadzieścia trzy, po raz pierwszy trafiliśmy właśnie na Istrię właśnie do Zelenej Laguny. Było blisko, w miarę mało paliwa, a o chorwackiej autostradzie wówczas można było tylko marzyć. Już wówczas obsługa na kempingach, w sklepach i jakichkolwiek miejscach publicznych dawała werbalnie do zrozumienia, że ich obecność powinna być dla nas zaszczytem. No i ceny też już wtedy powalały.
Dziś kończę po niespełna 85 kilometrach, z których sporą część spędziłem na poszukiwaniu jakiegokolwiek noclegu. O spaniu na dziko nad morzem można pomarzyć – zwyczajnie nie ma gdzie, wybrzeże jest całkowicie zagospodarowane. Owszem, można się rozbić daleko od morza, ale przecież nie po to tu przyjechałem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz