Rano z Uferloos nie chciało mi się wyjeżdżać. Niepowtarzalna atmosfera i magia tego miejsca działały jak magnes. Zrobiłem bez pośpiechu wstępne pakowanie i zauważyłem, że goście zaczynają gromadzić się wokół wiaty z ławostołami. Tam i z powrotem biegały panie z obsługi i znosiły coraz to nowe półmiski z jedzeniem. Czyli co, śniadanko? Wczoraj wieczorem nikt mi o nim nie wspomniał, więc czułem się trochę niepewnie. Zrobiłem sobie kawę i czekałem na rozwój wydarzeń. Nic, najwyraźniej jednak śniadanko było w cenie, dlatego nie marnując dłużej czasu zabrałem się za jedzenie. Chmur na niebie tego dnia było sporo i cały czas przybywały, więc po śniadaniu spakowałem resztę dobytku i ruszyłem w drogę.
Początkowe kilometry mijały monotonnie przy silnym bocznym wietrze, więc nie było zbyt wesoło. Pocieszałem się, że po przejechaniu Odry zmienię przecież kierunek na wschodni i wtedy wiatr będzie moim przyjacielem. Póki co docieram do kolejnego reliktu przeszłości, czyli nieczynnego mostu w Siekierkach. Zardzewiały, zamknięty na cztery spusty, straszy tylko i prosi się o renowację.
To ostatni mój kontakt z Bundesrepublik. Odtąd ruchliwą DW-124 pcham się do Cedyni. Po drodze rzecz jasna chwilowy postój w historycznym miejscu, gdzie nasi rzekomo kiedyś pogonili Niemców. Warto na chwilę się zatrzymać na fotkę, bez gwarancji, że widzisz dokładnie to miejsce, gdzie kiedyś rozegrała się bitwa, no i jakoś tak bez przekonania, czy ostatecznie wyszło nam to na dobre… ;)
Wchodzę do środka i od drzwi rzucam, że przywiozłem pozdrowienia od Marcina z Rybnika. Szefowa – szeroki uśmiech, zero pytań dodatkowych, widać wszystko gra. Po krótkiej rozmowie dostaję nawet propozycję darmowej kawy, ale zupełnie nie taki był cel tych pozdrowień, więc grzecznie acz stanowczo płacę i siadam na słoneczku na zewnątrz. Tutaj przypadkowa para no i jak zwykle standardowy zestaw pytań: skąd, dokąd, wow, rewelacja. Robimy sobie pamiątkowe selfie, dopijam małą czarną i ruszam w dalszą drogę.
Ja tymczasem dojeżdżam do Krajnika Dolnego, z którego bez zatrzymywania ładuję się na DW-122 i wzdłuż rzeki dalej na północ. Plan jest taki, żeby zjechać do Ognicy i pojechać skrótem, gruntową drogą do Widuchowej. Okazuje się jednak, że te plany mogę sobie włożyć między bajki – w Ognicy droga najpierw zmienia się w szuter, by po kilkuset metrach przejść w regularny, miękki piach. Z moim ładunkiem oznacza to tylko jedno: grzeczny powrót do drogi wojewódzkiej i dodatkowe kilometry. No nic, lepsze to, niż brnięcie piaszczystą drogą nie wiadomo jak długo. I to był dobry wybór – droga przez Krzywinek, Widuchową i dalej, nie należy do zatłoczonych. Wiedzie przeważnie przez tereny zielone, niezamieszkałe i skrajem lasu, dlatego większym problemem, niż ruch samochodowy, bywają tu natarczywe owady.
Psuje się też pogoda i to coraz bardziej. Do tego stopnia, że przed Gryfinem zaczyna padać: najpierw słabo, potem coraz mocniej, aż wreszcie dalej, w kierunku na Szczecin, już regularnie leje. Tym razem w powiedzeniu „lecim na Szczecin” słychać opony taplające się w kałużach. Trasę mam zaplanowaną tak, żeby w miarę możliwości w terenie zabudowanym prowadziła drogami rowerowymi, wzdłuż DK-31. Niestety to, co na mapie wydaje się drogą rowerową, w plenerze wcale nią nie jest. Fatalny stan asfaltu i chodników to coś, co – mimo, że pamiętam ją sprzed dwóch lat – każe jednak trzymać się chodnika, tam gdzie tylko się da.
Wreszcie, po kilkunastu nudnych kilometrach, docieram do mariny w Szczecinie. Po cichu liczę, że uda się wynająć jakiś mały skromny bungalow. Pan na recepcji nie pozostawia jednak złudzeń: wszystkie domki są zarezerwowane do września. Sugeruje, żeby poszukać jakiegoś miejsca pod drzewem i tam sobie rozbić namiot. Drzew jest całkiem sporo. Myślę sobie: przeczekam deszcz i spróbuję może faktycznie w ten sposób. Do cierpliwych świat należy! Ciemna chmura powoli daje za wygraną odsuwa się na wschód i po pół godzinie wychodzi słoneczko.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz