Kolejny dzień rozpoczął się niemrawo, wietrznie i pochmurno. Na szczęście nie padało. Nie spieszyło mi się, więc bez zwijania namiotu spokojnie spakowałem sakwy i o dziesiątej ruszyłem w dalszą podróż. Droga do Darłowa nadal wiodła wydzieloną asfaltową ścieżką rowerową. Miasto przejechałem właściwie obwodnicą, nie wbijając się do centrum, tylko wzdłuż Wieprzy, parkiem do Darłówka, a następnie nad samym morzem dalej, betonowymi płytami, jedną z najpiękniejszych tras widokowych wzdłuż mierzei na północ.
Za Darłówkiem zaczęło trochę padać, więc zatrzymałem się i założyłem pelerynę. Ta rzecz jasna zadziałała jak magiczne zaklęcie, bo niemal natychmiast wyszło piękne słońce, przez co w pelerynie zacząłem się czuć jak idiota. Znów zatrzymałem się, by ją schować i ruszyłem dalej. Będąc prawie na wysokości kanału łączącego jezioro z morzem, nagle pomyślałem sobie: kurde, co to za jezioro? Nie czasem Kopań? No jasne! Przecież we wiosce Kopań stacjonowała Majorka z Jędrusiem i od wczoraj byłem z nimi umówiony na spotkanie! No co jak co, ale tego nie miałem ochoty odpuszczać, więc złorzecząc na własną sklerozę zawróciłem i zacząłem podążać w przeciwnym kierunku. Słońce nieźle już grzało, ale co to był za wiatr! W duchu cieszyłem się, że całą trasę jak na razie udało mi się robić przy sprzyjającej bryzie (ba, huraganie!). Przesuwając się tak metr po metrze, zrobiłem ze dwa kilometry w tył i… zadzwonił telefon. Majorka pytała, gdzie jestem i dała znać, żebym nie wracał, bo właśnie wyjeżdżają na wycieczkę do Jarosławca. Jak też to dobrze, że zadzwoniła! Okej, spotkajmy się zatem w Jarku! Znów zawróciłem. Mimo, że nie byłem już w pelerynie, rowerzyści, których mijałem po raz trzeci, i tak popatrzyli na mnie jak na idiotę, ale co tam – ten typ pewnie tak ma ;)Mogłem teraz kontynuować cudowną ścieżkę pomiędzy jeziorem a morzem i napawać się widokami. Nie straszne mi były nawet te oczkowane płyty betonowe na mierzei. Za kanałem przechodzą one w nową asfaltową ścieżkę rowerową i takim asfalcikiem można nieźle grzać aż do Wicia. Tutaj ścieżka asfaltowa zmienia się w ogólny deptak i lokalną drogę z kostki, więc trzeba trochę uważać na zbłąkanych spacerowiczów, ale nie jest przesadnie tłoczno. Za Wiciem droga znów przechodzi w asfaltową i można grzać ile fabryka dała, od granicy Jarosławca jest osobna nitka asfaltowa dla rowerów obok drogi, więc znów pełna profeska i jedzie się, jak na wyprawę przystało.
Docieram wreszcie do centrum – jeden telefon, machamy do siebie i jest! Spokojna kawka w jakiejś knajpce, trochę odpoczynku, dzielenia się wrażeniami, selfie i tak dalej.
Za Jarosławcem znajduje się niesławny Centralny Poligon Sił Powietrznych. Podobno można ubiegać się o przepustkę i przejechać mierzeją, ale mi dwa lata temu się nie udało. Dostałem odmowę ze względu na jakieś ćwiczenia, więc tym razem już nawet nie próbowałem. Jeszcze by mnie wcielili do wojska… ;) Obrałem kurs dosyć nudną lokalną drogą przez Jezierzany, Łącko, Korlino i dalej lokalnymi drogami aż do Ustki. Nie ma o czym pisać, bo takich szlaków w całym kraju jest mnóstwo i niczym szczególnym się nie wyróżniają. W Ustce na Słupii udało mi się sfocić galeon Dragon, żywo przypominający Czarną Perłę z Karaibów.
Wcześniej jednak jest jeszcze drobna zagwozdka w postaci fragmentu parku narodowego. Za Izbicą, w Ameryce (no co za niefart!) kończy się asfalt. Na mostku, wśród szuwarów Starej Łeby zatrzymuję się, by strzelić urokliwą focię, a później kawałek dalej kolejną, w okolicach potykacza wjazdowego do parku.
Ja przy prawie 130 kilometrach tego dnia dojechałem do Łeby jakoś nieszczególnie zmęczony. Od początku wiedziałem, co mnie czeka i tak sobie rozplanowałem wysiłki, żeby wystarczyło aż do wieczora. Zahaczyłem się na noc na Intercampie'84, gdzie po szybkim rozstawieniu namiotu miałem jeszcze siłę i ochotę na dłuższy spacer na na plażę. A co tam, w Łebie fajnie jest!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz